Trátase dunha retrospectiva da artista que inclúe máis de medio centenar de imaxes e unha videoinstalación correspondentes a sete series realizadas entre 1998 e o 2015. A través das súas series, afonda na realidade do seu país, Irán, pousando a súa mirada sobre todo nas mulleres. As pezas expostas no Torrente Ballester atópanse entre as máis controvertidas da artista, especialmente as que plasman a realidade da muller iraniana e que mesturan tradición e modernidade. A través das contradicións da vida cotiá, Ghadirian baséase no seu entorno e na súa cultura, como tamén na súa condición de muller, para crear a súa obra. Nacida en 1974 en Teherán, opta por esa temática logo de completar a súa licenciatura na Universidade de Azad. 

Ao longo da súa traxectoria, ten gañado o favor do público internacional pola innovación que mostra no seu traballo, ao mostrar ás mulleres iranianas en marcado contraste coa forma na que a maioría dos medios occidentais as presentan, de modo que consigue sorprender ao espectador. Afastada do concepto de retrato occidental, Ghadirian representa á muller en todos os seus aspectos, iluminando coa cor zonas dun mundo que de outra maneira se presentaría escuro e empregando o humor para derrubar tabúes. 

Grazas á súa habilidade artística, logra enviar unha mensaxe sutil e poderosa focalizada nos aspectos sociais e históricos do seu propio país, pero cun eco moito máis alá das súas fronteiras. Por iso, Shadi Ghadirian está considerada unha das primeiras fotógrafas iranianas que modifican a percepción que se ten da arte e da sociedade contemporánea de Irán a finais dos anos noventa. 

Na exposición ofrécese un percorrido por toda a súa produción, dende a primeira serie, “Qajar”, de 1998, ata “Too Loud a Solitude”, do 2015, xunto á incursión de Ghadirian no vídeo, unha linguaxe próxima dende o momento no que o ollo segue recollendo todo o que sucede diante da cámara. Nas fotografías de “Qajar”, inspírase nos retratos que se realizan neste período histórico de Irán a finais do século XIX e principios do XX. Mediante un fino sentido do humor, define a vida da actual muller iraniana como fóra do seu tempo, nunha aparente anacronía que fixo que esta serie e a propia Ghadirian sexan mundialmente recoñecidas e admiradas. “Like Everyday” (2000) ten xa unha intención clara de elevar a crítica ante as responsabilidades que recaen sobre a muller durante toda a súa vida. Nas imaxes o rostro feminino é substituído por un utensilio doméstico, co que trascende distincións culturais e fai universal a súa protesta. En “West by East” (2004), atrévese a retratar a mozas iranianas ao xeito occidental, pero retocando as imaxes tal e como fai a censura coas das revistas occidentais que se distribúen en Irán. “Ctrl + Alt + Del” (2006) supón unha reflexión sobre a tecnoloxía, os cambios sociais e culturais que conleva e a súa imposición sobre a identidade do individuo. 

Ademais da constante lectura do que sucede na actualidade, Shadi Ghadirian sentiu a necesidade de analizar aqueles feitos que marcaron a súa infancia e a súa adolescencia, derivados tanto da Revolución (1979) como da inmediata guerra entre Irán e Iraq (1980-1988). As seires “Nil Nil” e “White Square” (2008) convértense así non só na súa propia terapia narrativa, senón tamén no relato de todas as mulleres que viviron ditos acontecementos, os cales, ata este momento, sempre foron contados graficamente por homes no campo de batalla (soldados ou fotoperiodistas). 

A situación política de Irán segue presente na vida da fotógrafa e impregna tamén a derradeira serie da exposición. “Miss Butterfly” (2011) escenifica a necesidade de protección dun mesmo e do fogar, e nace tras un confinamento forzoso na súa propia casa e episodios de estrés e paranoia que durante dous meses sufriu por medo a ser arrestada nos días anteriores e posteriores ás eleccións presidenciais do 2009.

Biografía 

Dende 1998, Shadi Ghadirian mostrou a súa obra de xeito regular. As súas exposicións individuais máis importantes tiveron lugar no Los Angeles County Museum of Art, a Golestan Gallery and SilkRoad Gallery (Teherán), a Aeroplastics Contemporary (Bruxelas), a Co2 Gallery (Roma), a Officine dell’Immagine Gallery (Milán), a Baudoin Lebon Gallery (París), a Guild Art Gallery (Bombai) e na Dar Al Funoon Gallery (Kuwait). Tamén ten participado en numerosas colectivas, entre as que destacan algunhas no British Museum (Londres), o Centre Georges Pompidou (París), o Musée du Quai Branly (París), a Photo Biennale de Moscú, o CCCB de Barcelona, o Barbican Art Center (Londres), a Saatchi Gallery (Londres), o DCCD de Copenhague, o Museum of Islamic Art (Doha) ou a Biennale di Venezia no 2015. A súa obra está presente en importantes coleccións, como as do British Museum, o Mumok de Viena, o Centre Georges Pompidou, o Los Angeles County Museum of Art, o Smithsonian ou o Victoria & Albert Museum. 

A exposición pode visitarse de martes a sábado, de 11 a 14 horas e de 17 a 21 horas; domingos e festivos, de 11 a 14 horas; luns, pechado.